نه تو می مــانی و نه انــدوه

        و نه هیچیـــــک از مردم ایــــن آبادی...


               به حباب نگـــــران لب یک رود قســــم،


و به کوتاهــــی آن لحظه شـــــادی که گذشت،


                   غصــــه هم می گــــذرد،


           آنچنــــانی که فقط خاطــــره ای خواهـــد ماند...


                                    لحظه ها عریاننــــد.


                  به تن لحظـــه خود، جامه انــدوه مپوشان هرگــــز